Pamięć i zwycięstwo moralne Katynia

Wyrok Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu jeszcze raz nagłośnił sprawę mordu inteligencji polskiej w Katyniu w czasie II wojny światowej. Zbrodnia ta, a raczej celowy akt ludobójstwa nie ma usprawiedliwienia i nie ma takiego sądu, który dziś mógłby osądzić winnych tej zbrodni. Być może była to też zbrodnia wojenna jak uznały sądy, ale na pewno mord ten miał na celu eksterminację narodu polskiego. Celowe więzienie i wybijanie przedstawicieli inteligencji ówczesnej Polski, a więc lekarzy, nauczycieli, prawników czy żołnierzy i innych miało na celu zabranie tożsamości narodowi polskiemu. Bez takich osób, bez tego, czego mogli dokonać, co zrobić dla Polski, cały naród przestaje być narodem. O to chodziło Stalinowi: o przyłączenie ogłupiałego i pozbawionego rdzenia tożsamości narodowej ludności polskiej do Kraju Rad. Naród jednak pamiętał, mimo że próbowano zamknąć mu usta i wywołać sztucznie amnezję. Ludobójstwo uszło płazem, ale pamięć pozostała. A pamięć narodu to coś, co nadaje tożsamość, co każe nie zapomnieć o korzeniach i o przodkach. Zwycięstwo pamięci nad okrucieństwem i tyranią jest zwycięstwem moralnym. Wszystkie namacalne ślady ludobójstwa, takie jak tragedia rodzin pozbawionych obecności osób najbliższych, braki światła inteligencji, zubożenie intelektualne były i są faktem, ale Polacy pamiętają. Historia nauczyła i zahartowała naród polski, który wyszedł cało choć z ubytkami i rysami z koszmaru XX wieku. Dziś należy pamiętać, ale trzeba też drążyć do prawdy. Pamięć o zamordowanych nakazuje zebrać wszystkie siły i wszystkimi sposobami dobijać się i upominać o prawdę. Trzeba pamiętać, by godnie żyć, trzeba nauczać młode pokolenie, pokazywać im tragizm tamtych czasów, nie oszczędzać dramatycznych widoków i scen pokazanych na zdjęciach czy filmach z ekshumacji grobów zbiorowych pomordowanych byle gdzie i byle jak.